Zwervend ‘n weinig stervend tussen zerken… eenzame berken verdriet gebeiteld in graniet namen, spreuken breuken in ‘t gesteente en gebeente familiegraf in groeven droeve kleine

Hebben en bezitten vastklitten aan de stof voor de rust op het kerkhof bezittingen opgebouwd z’n doodkist volgestouwd met het vergaarde dat hij voor ‘na

Gebogen in de wind over het wateroppervlak, takken, slierten zwiepen als zweepslagen de stam kan de last van de kroon haast niet dragen mensen geknakt

De schoot van een vrouw baarde jou omringd door zorgen voor de dag van morgen werd jij groot en zij ging dood. Jan C. van

Onbevangen diep verlangen de eenheid… onbegrensd in d’ eeuwigheid als ‘t beroeren van één snaar de ziel van hem en haar…. Jan C. van der

Gekleurd of getint ‘t is m’n vrind ook buiten dit gedicht we zijn allen kind’ren van ‘t Licht Men drijft de spot met de zielen

Gesponnen draden vol heimwee gevangen in het web van gevoelens je bevrijdende lach gisteren vandaag schijnt de zon en zie het niet morgen blijft eeuwig

Zij begrijpt wat je niet zegt het is al goed… op alle fronten en niveaus of diffuus gevangen in factor x verwacht niks geeft en

Zacht beschenen in de fluistering van het licht aards verlaten hemelse omarming van engelen die beschermen zonder vragen geborgen in de devotie van ‘het zijn’.

Het duister van zwarte dagen niets meer vragen, gebukt en kommervol belast onder de treurnis van iedere dag verdriet en dat een leven lang om